Uczestnik "Cudu nad Wisłą"

 

OGÓRKIEWICZ MARIAN ur. 8.września 1898  w Witkowie w rodzinie kupieckiej o patriotycznych tradycjach. Jako dziecko brał udział w strajku szkolnym w 1905 r. za udział w strajku rodzina otrzymała karne wezwanie do Landrata/starosty. W 1908 r. rozpoczął naukę w Królewskim Gimnazjum w Gnieźnie. W latach 1912 - 1916 roku był członkiem tajnego związku Towarzystwa Tomasza Zana, absolwent Królewskiego Gimnazjum Gnieźnieńskiego, brał udział w pracy oświatowej na terenie Gniezna, od roku 1914 na terenie Wrześni. Pracę tą przerwał pobór do wojska niemieckiego. Przed pójściem na front ukończył gimnazjum i zdał maturę. Od 1916 r. był żołnierzem I wojny światowej, walczył w wielu bitwach, ranny nad Marną, pod Dormand. Zwolniony z wojska po prawie 2 latach służby na froncie gdzie walczył jako  artylerzysta. W grudniu  1918 roku wrócił z frontu i natychmiast włączył się do walki w Powstaniu Wielkopolskim. Bierze udział w  organizacji powstania w Witkowie oraz w walkach powstańców w Witkowie, pod Inowrocławiem, i jako dowódca plutonu  artylerii w Grupie Leszno. Od grudnia 1918 roku zdecydował się poświęcić  zawodowej karierze wojskowej. Po walkach na froncie wielkopolskim jako podporucznik i dowódca baterii artylerii bierze udział w 2 wyprawach galicyjskich i od marca.1919 roku w odsieczy Lwowa za bohaterską postawę dostaje ,,Orlęta”. Następnie wziął udział w walkach jako adiutant w 15 pułku artylerii na froncie ukraińskim i w marszu na Kijów, walczy w podchodzie nad Berezynę. Był uczestnikiem bitwy warszawskiej i niemeńskiej w 1920 r. Od sierpnia 1920 r. walczył w zwycięskiej ofensywie na Łomżę, Kolno .,Puszczę ,Białowieską i Mińsk. Po zakończeniu działań wojennych już w stopniu kapitana jako doświadczony frontowiec bierze udział w szkoleniu wojsk artylerii w 8 Dywizjonie Szkolnym Artylerii- Szkoła Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu. Sam podnosi swoje kwalifikacje, w szkole Strzeleckiej Artylerii w Bydgoszczy. Został powołany na Oficera Sztabu 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy.  W latach 1928 do 1930 r. został oddelegowany na studia dzienne na Wyższej Szkole Handlowej Wydz. Konsularny w Poznaniu gdzie uzyskał licencjat. W roku 1930 decyzją sztabu Naczelnego Dowództwa zostaje skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, którą ukończył jako kapitan  dyplomowany. Następnie został powołany na stanowisko .I Oficera Sztabu 12 Dyw. Piechoty. Zasłużył się bardzo dobrą pracą sztabowca w pułku i został przeniesiony do Oddziału III. Sztabu Głównego Wojska Polskiego w Warszawie. W 1934 r. Zarządzeniem Prezydenta RP  uzyskał awans na stopień majora dyplomowanego. W tym czasie jako żołnierz Sztabu Głównego zajmował się rozwojem artylerii WP oraz realizował szczególne zadanie - dozbrojenia i utrzymania gotowości obronnej granic z Prusami oraz na Westerplatte. W 1938 r. awansowany na stopień podpułkownika dyplomowanego, jednocześnie obejmuje ważne funkcje dowódcze i od maja 1939 roku zostaje powołany do pracy w Sztabie Głównym WP. Od września zostaje przydzielony do Sztabu Naczelnego Dowództwa. Bierze udział w  reorganizacji Sztabu Generalnego i przebywa ze sztabem kampanię wrześniową i ewakuację do Rumunii. Dostaje zadania sztabowe między innymi pomoc w ewakuacji wojska polskiego i rodzin wojskowych, do Anglii. W Rumunii w obozie dla internowanych ciężko chorował i od śmierci uratował go rumuński lekarz wojskowy. Z  pomocą Konsulatu RP w Czerniowcach wydostał się z obozu w Rumunii i w lutym 1940 r. przedostał się do Francji  i w Paryżu, zgłosił się do służby w Inspektoracie Szkolenia Min. Spraw Wojskowych jako Oficer Sztabu, oraz służył jako Oficer  Ewakuacji w Bordeaux  gdzie organizował ewakuację do Anglii i odprawę kilku tysięcy wojskowych i ich rodzin. Po zakończeniu operacji ewakuacji wojsk do Anglii sam przedostaje się Anglii, wyjeżdża do Szkocji gdzie kontynuował służbę w Dowództwie Wojsk, pełnił funkcję Szefa Oddziału Wyszkolenia WP w Szkocji, od sierpnia 1941 roku rozkazem Naczelnego Wodza został Szefem Sztabu 1 Brygady Strzelców z zadaniem obrony granic Szkocji, przed spodziewaną inwazją wojsk niemieckich . Po wykonaniu tego zadania w 1942 r.  zostaje Szefem Sztabu Grupy Wojsk Wsparcia 1 Dywizji Pancernej .Następnie pracował w Ministerstwie Obrony Narodowej, a od 1944 jako Szef Samodzielnego Wydz. do Spraw Niemieckich M.O.N. i Kierownik Akcji Podziemnej Polsko Brytyjskiej na terenie Francji i  Niemiec. W styczniu 1945 r. awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego i przeniesiony na stanowisko Z-ca Generała do zleceń Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1945r został.  powołany do Komisji Doradczej Naczelnego Wodza w korpusie oficerów artylerii. Pracując w  Sztabie Głównym w 1945 r. zostaje oddany do dyspozycji Szefa Sztabu Głównego gdzie służy do  czasu  rozwiązania sił Zbrojnych RP i demobilizacji w roku 1948 r. Podczas służby otrzymał następujące odznaczenia :Srebrny Krzyż Zasługi , Krzyż Walecznych ,Brązowy Medal za Długoletnią Służbę, Srebrny Medal za Długoletnią Służbę , Medal Wojska po raz I,- Medal Wojska po raz II i III, Defence Medal z upoważnienia Wojskowych Władz Brytyjskich, Krzyż Zasługi z Mieczem. Po zakończeniu służby w wojsku pracował w różnych miejscach, na koniec podjął pracę w Ambasadzie USA, zajmował się nadzorem dostaw wyposażenia dla wojsk NATO. Był żonaty i miał syna Ryszarda (1926-2019) znanego profesora i wykładowcę na Akademii Wojskowej w Londynie (Defence Academy of the United Kingdom), cenionego międzynarodowego eksperta  i konsultanta z technologii budowy broni pancernej i czołgów.

Zmarł 21 marca 1962 na emigracji w Londynie.

Postać pułkownika Mariana Ogórkiewicza jest jeszcze niedostatecznie wypromowana w środowisku witkowskim, zwłaszcza wśród młodzieży. Myślę, że warto zorganizować inicjatywy, które sprawią, że takie wybitne postacie pojawią się w lokalnej świadomości historycznej mieszkańców. Jak się okazuje, również witkowianie mają swoich uczestników „Cudu nad Wisłą”, swoich wybitnych żołnierzy, którzy przelewali krew dla dobra kraju.